Waterval wandeling Nyungwe Forest
Door: Roos
Blijf op de hoogte en volg Roos
14 Februari 2013 | Rwanda, Butare
Water(val) wandeling in Nyungwe Forest
Het was zo goed bevallen bij Janneke dat ik het weekend erop gelijk weer die kant op ging! Dit keer voor een toeristische wandeling naar de waterval in Nyungwe forest. En jawel, of het kwam doordat er dit keer niemand kotste in de bus, of dat ik gewoon geluk had weet ik niet, maar er zaten apen in de bomen langs de weg! Niet één of twee, maar wel 30! Ik wist niet wat ik zag, wauw! 1 minuut later stopte de bus, ik dacht om de apen te gaan bekijken, maar nee, er moesten gewoon wat mensen plassen! Zou ik ondertussen even terug lopen om de apen te bekijken? Ik durfde het niet, want als de bus hier weg rijdt kan het zijn dat je zo 3 uur (of zelfs tot de volgende ochtend) op een bus staat te wachten), na even aarzelen stapte ik braaf de bus weer in. Toen ik even later bij het startpunt van de wandeling aankwam (Gisagura Guesthouse) vertelde de gids me dat hij speciaal voor mij een ‘bonus’ had geregeld vandaag! Wat denk je? Nog meer apen!! (zie foto’s)
Janneke was ook al gearriveerd, het wachten was op Ingrid en Garreth , die op hun beurt ruim 2 uur op de bus hadden moeten wachten (en uit verveling hadden staan pingelen om een ananas, later Anna genaamd). Net nadat de gids had aangekondigd dat we helaas een andere keer moesten terug komen omdat het anders al donker zou worden tegen de tijd dat we terug zouden komen, kwamen ze aan! Please, kan het toch nog (we hadden allen 2/3 uur gereisd om er te komen). Gelukkig, we gingen toch nog! Maar.. veel uitleg over het prachtige bos was er niet bij, er moest immers flink doorgestapt worden om voor het donker terug te zijn! Het enige wat de gids zei was: “broekspijpen in je sokken stoppen en flink stampen als je mieren tegen komt." Dat liet ik me geen twee keer zeggen, herinner me nog een zeer pijnlijke beet (in Maartjes teen die een slipper was verloren in de modder) op Bocas del Torro, Panama. Vrolijk kletsend liepen we verder totdat Janneke begon te gillen! “Au, au! Hij zit in m’n broek!” Ze sloeg een paar keer op haar been in de hoop hem knock-out te slaan en dat leek te werken. Maar 2 min. later riep ze weer: “Au au!” Garreth en de gids waren inmiddels al een heel end verderop dus kon Janneke haa broek even laten zakken voor een grondig onderzoek! En jawel een gigantische mier had zijn kaken in haar been gezet, welke bleven hangen ook nadat de rest van het lijf was verwijderd, ai! Eenmaal bij de waterval aangekomen begon het keihard te regenen (de benaming tropisch regenwoud had dat kunnen vermoeden)! Het mocht de pret niet drukken en enthousiast poseerden we erop los! Terwijl de rest al weer op de terug weg was ontdekte ik plots een prachtige kameleon die ook nog wel even voor me wilde poseren! Erg gaaf allemaal maar m’n camera vond de regen iets minder en de zoom functie hield er spontaan mee op! Eenmaal in Kamembe (bij Janneke) gingen we op zoek naar een restaurantje. Onderweg gaf Garreth de Dutchies de om de beurt de verantwoordelijkheid over Anna wie uiteraard op het hoofd gedragen diende te worden. Na het eten in het pikdonker was het Janneke’s beurt. Ineens klonk er een schreeuw! Alsof de mierenbeet nog niet genoeg was viel zij een meter naar beneden in een diep gat midden in de weg (ga nooit zonder zaklamp op pad). “Are you oke?” “Not really but how’s Anna?” Ai, een flinke beurse plek, en ja, en Janneke’s heup ook, die was nog een maand lang blauw en geblesseerd! Garreth vond het prachtig en raakte (zo vertelde hij op mijn verjaardag) op deze manier geïnspireerd tot het ontwerpen van een Annanasbordgame voor onze training in het refugee camp! Om het eerste hoofdstuk van een lang onzin verhaal kort te maken en Anna een kopje kleiner, aten we haar bij het ontbijt!
Hoewel de meeste Engelsen het maar niks vinden, is Garreth er dol op: “Lets go Dutch again soon!”, riep hij uit na een gezellig weekend met de Dutchies . En jawel, inmiddels 2 maanden later hebben we aankomend weekend weer een Annanas weekend voor de boeg, dus wordt vervolgd!
Het was zo goed bevallen bij Janneke dat ik het weekend erop gelijk weer die kant op ging! Dit keer voor een toeristische wandeling naar de waterval in Nyungwe forest. En jawel, of het kwam doordat er dit keer niemand kotste in de bus, of dat ik gewoon geluk had weet ik niet, maar er zaten apen in de bomen langs de weg! Niet één of twee, maar wel 30! Ik wist niet wat ik zag, wauw! 1 minuut later stopte de bus, ik dacht om de apen te gaan bekijken, maar nee, er moesten gewoon wat mensen plassen! Zou ik ondertussen even terug lopen om de apen te bekijken? Ik durfde het niet, want als de bus hier weg rijdt kan het zijn dat je zo 3 uur (of zelfs tot de volgende ochtend) op een bus staat te wachten), na even aarzelen stapte ik braaf de bus weer in. Toen ik even later bij het startpunt van de wandeling aankwam (Gisagura Guesthouse) vertelde de gids me dat hij speciaal voor mij een ‘bonus’ had geregeld vandaag! Wat denk je? Nog meer apen!! (zie foto’s)
Janneke was ook al gearriveerd, het wachten was op Ingrid en Garreth , die op hun beurt ruim 2 uur op de bus hadden moeten wachten (en uit verveling hadden staan pingelen om een ananas, later Anna genaamd). Net nadat de gids had aangekondigd dat we helaas een andere keer moesten terug komen omdat het anders al donker zou worden tegen de tijd dat we terug zouden komen, kwamen ze aan! Please, kan het toch nog (we hadden allen 2/3 uur gereisd om er te komen). Gelukkig, we gingen toch nog! Maar.. veel uitleg over het prachtige bos was er niet bij, er moest immers flink doorgestapt worden om voor het donker terug te zijn! Het enige wat de gids zei was: “broekspijpen in je sokken stoppen en flink stampen als je mieren tegen komt." Dat liet ik me geen twee keer zeggen, herinner me nog een zeer pijnlijke beet (in Maartjes teen die een slipper was verloren in de modder) op Bocas del Torro, Panama. Vrolijk kletsend liepen we verder totdat Janneke begon te gillen! “Au, au! Hij zit in m’n broek!” Ze sloeg een paar keer op haar been in de hoop hem knock-out te slaan en dat leek te werken. Maar 2 min. later riep ze weer: “Au au!” Garreth en de gids waren inmiddels al een heel end verderop dus kon Janneke haa broek even laten zakken voor een grondig onderzoek! En jawel een gigantische mier had zijn kaken in haar been gezet, welke bleven hangen ook nadat de rest van het lijf was verwijderd, ai! Eenmaal bij de waterval aangekomen begon het keihard te regenen (de benaming tropisch regenwoud had dat kunnen vermoeden)! Het mocht de pret niet drukken en enthousiast poseerden we erop los! Terwijl de rest al weer op de terug weg was ontdekte ik plots een prachtige kameleon die ook nog wel even voor me wilde poseren! Erg gaaf allemaal maar m’n camera vond de regen iets minder en de zoom functie hield er spontaan mee op! Eenmaal in Kamembe (bij Janneke) gingen we op zoek naar een restaurantje. Onderweg gaf Garreth de Dutchies de om de beurt de verantwoordelijkheid over Anna wie uiteraard op het hoofd gedragen diende te worden. Na het eten in het pikdonker was het Janneke’s beurt. Ineens klonk er een schreeuw! Alsof de mierenbeet nog niet genoeg was viel zij een meter naar beneden in een diep gat midden in de weg (ga nooit zonder zaklamp op pad). “Are you oke?” “Not really but how’s Anna?” Ai, een flinke beurse plek, en ja, en Janneke’s heup ook, die was nog een maand lang blauw en geblesseerd! Garreth vond het prachtig en raakte (zo vertelde hij op mijn verjaardag) op deze manier geïnspireerd tot het ontwerpen van een Annanasbordgame voor onze training in het refugee camp! Om het eerste hoofdstuk van een lang onzin verhaal kort te maken en Anna een kopje kleiner, aten we haar bij het ontbijt!
Hoewel de meeste Engelsen het maar niks vinden, is Garreth er dol op: “Lets go Dutch again soon!”, riep hij uit na een gezellig weekend met de Dutchies . En jawel, inmiddels 2 maanden later hebben we aankomend weekend weer een Annanas weekend voor de boeg, dus wordt vervolgd!
-
14 Februari 2013 - 22:21
Marie-jose:
weer een leuk verhaal zeg. Je maakt wat mee daar. Veel plezier met alles, liefs, mj -
15 Februari 2013 - 00:04
Selene:
Haha ja die tochtjes zijn zeker spannend, in het donker @ tropische regenwoud;)
Maar weet dat ze de moeite waard zijn!
Lees met plezier je verhaaltjes.
X
-
15 Februari 2013 - 16:33
Addy:
lieve Roos, heerlijk zo'n wandeling in de brousse met apen erbij, had jij geen last van die mieren, die lusten jou vast niet! Ik hoorde dat Kees en Els al geboekt hebben, Marian en Jasmijn en ik denken erover om ook te komen, tegen november dec 2013, ben je dan al bezet of zou dat nog lukken? en heb jij een bepaalde niet te dure vliegmaatschappij om aan te raden?
veel liefs en bedankt voor het hele mooie verhaal
O ja, ik hoorde pas op de radio een intervieuw met Marcia Luijten die op de ambassade in Kigali als ambassadeur heeft gewerkt en ze schrijft boeken, Dag Afrika is haar nieuwste, ken je dat? ze was een en al lof vor Rwanda!!!Afrika is zeker niet het verloren continent! liefs Addy -
17 Februari 2013 - 08:17
Conny:
Lieve Roos, zo maak je nog eens wat mee! Het is super om je verhalen te lezen en je zo te volgen. Alle goeds gewenst en veel liefs van Conny -
18 Februari 2013 - 14:03
Jeroen:
Lieve Roos,
Ik volg je blog al een tijdje en ik moet zeggen dat je me elke keer weer verrast met je spontane schrijfstijl. Ikzelf (en Nicole ook niet) kennen het continent Afrika zelf niet maar we proberen op basis van jouw verhalen er elke keer weer een voorstelling van te maken. Dank daarvoor!
Kees en Els gaan- uit mijn hoofd- 26 juli naar jou toe. Aan mij de eer om hen weg te brengen naar het vliegveld (en weer op te halen natuurlijk). Ik sport bijna iedere week met Kees, het weer is hier nu zo goed dat we de schaatsen hebben verruild voor de skeelers.
Ik heb bij Pauw & Witteman ook de boekbespreking gevolgd waarover Addy hierboven schrijft. De schrijfster (waarvan ik de naam even vergeten ben) betoogt daarin dat Afrika idd geen verloren continent is. Ik ben wel erg benieuwd in welke mate jouw beeldvorming ten aanzien van jouw ideaal en/ of van het land Rwanda zelf is veranderd.
Hartelijke groet -
23 Februari 2013 - 20:47
Maartje:
Ik lees dit bericht nu pas (toch nog ergens goed voor dat ziek zijn ;-)).
Haha, erg grappig van die mieren. Uuh, niet dat janneke gebeten is natuurlijk, ik kan me dat ook nog heeeel goed herinneren en dat is echt niet fijn.
Mooi verhaal weer meis! En die foto's....wauw! Die foto van die kameleon is echt super.
Spreek je snel! Dikke kus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
