Waterval wandeling Nyungwe Forest

Water(val) wandeling in Nyungwe Forest

Het was zo goed bevallen bij Janneke dat ik het weekend erop gelijk weer die kant op ging! Dit keer voor een toeristische wandeling naar de waterval in Nyungwe forest. En jawel, of het kwam doordat er dit keer niemand kotste in de bus, of dat ik gewoon geluk had weet ik niet, maar er zaten apen in de bomen langs de weg! Niet één of twee, maar wel 30! Ik wist niet wat ik zag, wauw! 1 minuut later stopte de bus, ik dacht om de apen te gaan bekijken, maar nee, er moesten gewoon wat mensen plassen! Zou ik ondertussen even terug lopen om de apen te bekijken? Ik durfde het niet, want als de bus hier weg rijdt kan het zijn dat je zo 3 uur (of zelfs tot de volgende ochtend) op een bus staat te wachten), na even aarzelen stapte ik braaf de bus weer in. Toen ik even later bij het startpunt van de wandeling aankwam (Gisagura Guesthouse) vertelde de gids me dat hij speciaal voor mij een ‘bonus’ had geregeld vandaag! Wat denk je? Nog meer apen!! (zie foto’s)
Janneke was ook al gearriveerd, het wachten was op Ingrid en Garreth , die op hun beurt ruim 2 uur op de bus hadden moeten wachten (en uit verveling hadden staan pingelen om een ananas, later Anna genaamd). Net nadat de gids had aangekondigd dat we helaas een andere keer moesten terug komen omdat het anders al donker zou worden tegen de tijd dat we terug zouden komen, kwamen ze aan! Please, kan het toch nog (we hadden allen 2/3 uur gereisd om er te komen). Gelukkig, we gingen toch nog! Maar.. veel uitleg over het prachtige bos was er niet bij, er moest immers flink doorgestapt worden om voor het donker terug te zijn! Het enige wat de gids zei was: “broekspijpen in je sokken stoppen en flink stampen als je mieren tegen komt." Dat liet ik me geen twee keer zeggen, herinner me nog een zeer pijnlijke beet (in Maartjes teen die een slipper was verloren in de modder) op Bocas del Torro, Panama. Vrolijk kletsend liepen we verder totdat Janneke begon te gillen! “Au, au! Hij zit in m’n broek!” Ze sloeg een paar keer op haar been in de hoop hem knock-out te slaan en dat leek te werken. Maar 2 min. later riep ze weer: “Au au!” Garreth en de gids waren inmiddels al een heel end verderop dus kon Janneke haa broek even laten zakken voor een grondig onderzoek! En jawel een gigantische mier had zijn kaken in haar been gezet, welke bleven hangen ook nadat de rest van het lijf was verwijderd, ai! Eenmaal bij de waterval aangekomen begon het keihard te regenen (de benaming tropisch regenwoud had dat kunnen vermoeden)! Het mocht de pret niet drukken en enthousiast poseerden we erop los! Terwijl de rest al weer op de terug weg was ontdekte ik plots een prachtige kameleon die ook nog wel even voor me wilde poseren! Erg gaaf allemaal maar m’n camera vond de regen iets minder en de zoom functie hield er spontaan mee op! Eenmaal in Kamembe (bij Janneke) gingen we op zoek naar een restaurantje. Onderweg gaf Garreth de Dutchies de om de beurt de verantwoordelijkheid over Anna wie uiteraard op het hoofd gedragen diende te worden. Na het eten in het pikdonker was het Janneke’s beurt. Ineens klonk er een schreeuw! Alsof de mierenbeet nog niet genoeg was viel zij een meter naar beneden in een diep gat midden in de weg (ga nooit zonder zaklamp op pad). “Are you oke?” “Not really but how’s Anna?” Ai, een flinke beurse plek, en ja, en Janneke’s heup ook, die was nog een maand lang blauw en geblesseerd! Garreth vond het prachtig en raakte (zo vertelde hij op mijn verjaardag) op deze manier geïnspireerd tot het ontwerpen van een Annanasbordgame voor onze training in het refugee camp! Om het eerste hoofdstuk van een lang onzin verhaal kort te maken en Anna een kopje kleiner, aten we haar bij het ontbijt!

Hoewel de meeste Engelsen het maar niks vinden, is Garreth er dol op: “Lets go Dutch again soon!”, riep hij uit na een gezellig weekend met de Dutchies . En jawel, inmiddels 2 maanden later hebben we aankomend weekend weer een Annanas weekend voor de boeg, dus wordt vervolgd!