Van de aardbodem verdwenen? Al in hemelse sferen??

Van de aardbodem verdwenen? Al in hemelse sferen??!
Nee hoor, ik ben helemaal safe in Savé! Er zijn 2 redenen waardoor het even geduurd heeft. Ik was een paar weken heel druk met examens nakijken etc. en daarnaast was ik zooo moe! Ik maakte me eerlijk gezegd wel wat zorgen daarover. Ik begreep het niet goed. Was ik aan het bijkomen van de laatste 2 hectische maanden in Nederland? Of van het (school)jaar 2011-2012? Waarschijnlijk beide.

Was het wennen aan het klimaat? Dat leek me niet, zo heet is het helemaal nog niet geweest hier. Het verwerken van alle indrukken die ik hier op doe? In Burkina Faso en Lesotho (Zuid-Afrika) werd ik daar ook moe van maar op de één of andere manier vond ik dat ik nu toch ‘Afrika ervaren’ genoeg moest zijn om gewoon hup, mijn leven, werken en wonen, hier voort te zetten, ik had tenslotte zelf gekozen voor deze stap!

Maar zo eenvoudig is/was het niet. Ik moest wennen aan mijn nieuwe leven. Zo voelt het echt, het is alsof ik een ander leven ben begonnen. Ik wilde niet terug maar de eerste maand in Savé was wel zwaar. Al het vertrouwde van thuis was weg. Ik mis mijn lieve familie en vrienden die ik zo graag om me heen heb, het lesgeven aan kinderen, de fijne collega’s, en het sporten (fietsen, tennissen waar ik toch een beetje aan verslaafd ben)! Ook het werken in het Engels en daarnaast leren van Kinyarwanda moet ik niet onderschatten.

Ik ben inmiddels 2 maanden en een week in Rwanda. Het voelt of ik hier al een half jaar ben. Waar in Nederland de tijd voor mijn gevoel altijd vloog, lijkt hij hier te kruipen.
Ik beleef alles heel intens ook dat maakt het heftig! Sommige dagen was ik helemaal vol van het hier zijn (in positieve zin) en dan ineens de dag erna voelde ik me heel eenzaam. Te veel bekijks tijdens het hardlopen, getrek aan me en geschreeuw op de markt waar ik niets van begreep, zichtbaar lijdende mensen en armoede, geen tuin om even te relaxen en me terug te trekken, skype werkte slecht (of niet) etc. Ook hoorde ik plots dat één van mijn vrouwelijke collega’s bij me kwam wonen waardoor ik niet echt een plekje had om me terug te trekken.

Hoe ik ermee om ga? Praktisch, per dag kijken, niet teveel terug of vooruit denken. Misschien te kort door de bocht maar soms denk ik dat dit een Afrikaanse strategie is waar wij Westerlingen kritiek op kunnen hebben maar die zeker effectief/noodzakelijk kan zijn om te overleven en niet gek te worden!

Mijn lichaam vind Rwanda trouwens ook spannend geloof ik, mijn ongesteldheid is al bijna 4 maanden uitgebleven! Maar het kan natuurlijk ook een andere oorzaak hebben..
De heilige maagd Maria is namelijk onlangs gespot hier, in Kibeho (officieel bevestigd en uitgeroepen tot bedevaartsoord,) laat ík daar nu net vorige week geweest zijn!

Inmiddels voel ik me goed, dat eenzame gevoel heb ik de afgelopen 3-4 weken niet meer gehad! Het samenwonen valt ook niet tegen, best gezellig en zeer interessant om de Rwandese cultuur zo nog beter te leren kennen. Ik begin een band op te bouwen met mijn collega’s en heb wat leuke mensen leren kennen in Huye (Butare). Goede werk en persoonlijke relaties zijn belangrijk voor me, dàt maakt dat ik me nu thuis en rustig voel hier (in plaats van moe).
En ik heb een hele lieve buurvrouw van 29 (ook een collega). Ze leert me Kinyarwanda, beantwoordt al mijn vragen en houdt van een biertje (wat redelijk uniek is voor Rwandese vrouwen)! “Beter een goede buur dan een verre vriend!” Ik corrigeer: “Wanneer je vrienden ver weg zijn, is een goede buur extra fijn!” Zo, dat was het weer, maar zeer binnenkort meer!
Ja, het is me niet ontgaan, het sinterklaasfeest komt eraan! Hoewel ik ‘t verhaal van die blanke man met zijn zwarte knechten, eigenlijk aan zou willen vechten, zal ik nu niet gaan zwarte pieten, ik hoop dat jullie van ‘t Sint feest genieten!

Een dikke kus,

P.S. Door de trage verbinding voorlopig geen foto’s, die komen pas met Sint-juttemis! ;)