Savé (in het zuiden dichtbij Butare)
Door: Roos
Blijf op de hoogte en volg Roos
07 Oktober 2012 | Rwanda, Butare
Na de bitterballen en wijntjes op de ambassade dook ik snel maar later dan gepland m’n bedje in om me klaar te maken voor de ontmoeting met m’n nieuwe werkgever, Egide, directeur van TTC Savé!
I felt exited! Geheel opgedoft (in een veel te tuttige jurk, zie foto), zoals ons op het hart was gedrukt, verscheen ik ten tonele! Na de kennismaking, het doornemen van m’n cv, functie en wederzijdse verwachtingen was het tijd om afscheid te nemen van m’n nieuwe VSO collega’s en vrienden en de zo’n 2 a 3 uur durende reis naar Savé te ondernemen! M’n nieuwe directeur lijkt me een sterke leider, een man die weet wat hij wil, mooi! Over de afstand naar het werk hoefde ik me geen zorgen te maken, alles was op loopafstand en anders zou hij me op handen dragen!
Wat een geluk ook dat mijn directeur een auto had kunnen regelen. Janneke moest namelijk met 50 kilo plus de nieuwe IKEA/Xenos/N2000/Made in China in een busje en nog een minibusje de tocht van 5 uur afleggen.
Op zich fijn zo’n auto ware het niet dat iedereen daar graag gebruik van wilde maken! Dus in plaats van ons geplande vertrek om 2 uur, verlieten we de stad uiteindelijk tegen 4en. En jawel daar deed ik m’n eerste ervaring op met het laaang handen vasthouden door m’n directeur. Inderdaad erg ongemakkelijk, maar ik vond het ook moeilijk/onbeleefd m’n hand meteen terug te trekken en er iets van te zeggen.
Zoals Jasmijn als geen ander weet behoeft een scène niet meer dan een locatie, een gebeurtenis en 1 of 2 spelers. Ik geef je het tankstation waar we zo’n 2 uur wachtend vertoefden, Roos, haar nieuwe directeur en het feit dat we een lange reis voor de boeg hadden. Natuurlijk begon ik me na een uur af te vragen of het verstandig zou zijn om nog even naar de wc te gaan..Voorspelbaar! Zo gezegd zo gedaan. Het toilet, hoewel Frans (hangen dus) viel me alles mee (niet meer dan 2-3 druppels raakten m’n tenen) en er was zowaar water, zeep als papier. Nietsvermoedend sjokte ik nog een uur rond op het tankstation tot uiteindelijk Rachel en Julia, 2 van m’n nieuwe VSO collega’s aankwamen rijden met hun werkgever. Onze beide werkgevers overlegden wat, ik nam nogmaals afscheid en toen konden we gaan. Plots werd ik weer teruggeroepen door Rachel; Rose, pull your dress!! Quickly!! Bleek dat m’n jurk in m’n legging was blijven steken terwijl ik druk was m’n tenen te poetsen! Dat was dus bijna met de billen bloot! You’ll never get a second change to make a first impression!
Hoewel ik eenmaal onderweg genoot van het prachtige berglandschap was ik ook wat gespannen. Op zich fijn zo’n dag om elkaar te leren kennen maar nog eens 2 en half uur met m’n nieuwe directeur vond ik ook wel wat lang. Ook zou eindelijk m’n nieuwe woon en werkplek voor de komende 2 jaar te zien krijgen! Maar de grootste onrust kwam voort uit de angst voor het verkeer op de weg! Het inhalen van andere voertuigen en het afsnijden van de bochten op, in mijn optiek, onoverzichtelijke punten maakte dat ik uiteindelijk bedacht vervoer, zoals vele zaken tijdens dit avontuur, in handen van het lot te leggen! Dit had ik in Kigali trouwens ook al gedaan, kan ik nu wel toegeven, tijdens de vele motorritjes zonder mijn speciaal daarvoor aangeschafte helm!
Om de één of andere reden is er een ongeschreven regel dat je in Kigali je helm niet hoeft te dragen (ik begin me nu af te vragen hoe gevaarlijk de motorritjes in werkgebied op onverharde weg dan zullen zijn) de reden hiervoor zal ik waarschijnlijk in Savé ontdekken! De reden kan iig geval niet zijn dat de helmen die de motordrivers je aanbieden voldoen! Deze veel te ruime helmen, vaak zonder gesp en beschadigd vizier zijn hooguit bedoeld om de lokale kapsalons van werk te voorzien (aangezien ze je kapsel ruineren en de luizenpopulatie op peil houden).
Ik heb mijn eigen helm 1 keer opgezet, de dag dat ik was gevallen tijdens het hardlopen, en dat heb ik geweten! In de haast van het in m’n beste Kinyarwanda onderhandelen over een prijs, locatie en tegelijk op de motor springen, ontdekte ik onderweg ineens dat ik nog een grote sticker op m’n vizier had zitten waardoor ik bijna niets kon zien! M’n collega’s lachen er nog steeds om! Maar het goede nieuws is dat ik dankzij m’n gevoel voor richting en fotografische geheugen de stad nu zowaar al aardig in kaart heb (in m’n hoofd dus, aangezien er geen goede gedrukte verkrijgbaar zijn). Dat had ik een week gelden niet durven dromen!
Maar goed, voor ik afdwaal; (gelukkig deden we dat onderweg niet..) de reis naar Savé.
Gelukkig spreekt mijn werkgever een aardig woordje Engels, beter dan ik. Het Afrikaanse accent is nog niet gemakkelijk te volgen voor me (hoewel het Engels van de Britten tijdens mijn ICT soms ook echt te snel ging, bovendien gebruiken ze een hoop slang, doch ongevaarlijk). Ik vond genoeg stof om over te praten en zo nu en dan stelde hij een vraag. Hij vertelde me dat hij onlangs Europa (o.a. scholen) had bezocht. Lyon, Geneve en Rome. Ik vroeg hem wat hij van de steden, het eten de mensen etc. vond. Italië had het beste voedsel en mooie, goedkope kleding, maar Rome was een vieze stad en de siësta kon hij niet begrijpen. Hoe kan Italië haar economie draaiende houden als de mensen de halve dag slapen?!! Geweldig! Ik wilde bijna iets zeggen over de warmte maar bedacht me toen dat ik in Afrika was. Hij vroeg me of ik getrouwd was, broers en zussen had en of m’n ouders nog in leven waren. VSO heeft ons op het hart gedrukt daar andersom niet over te beginnen vanwege het grote verlies tijdens de genocide. Na een paar minuten stilte vroeg ik hem aarzelend of ik hem deze vraag andersom mocht stellen..
Gelukkig, zijn beide ouders, broers en zussen zijn nog in leven en ook hij is niet getrouwd. Ik hoor jullie al aan romances denken, maar helaas, ik val niet op hem!
Hij bleek 34 jaar te zijn. “30 en 34 makes a good couple” zei hij. Ik vroeg hem wat hij daarmee bedoelde. “Gewoon in het algemeen,”was zijn antwoord. Dat hoop ik dan maar. Hij is een broeder dus met een beetje geluk heeft hij inderdaad geen interesse.
Het was helaas al donker toen we Savé bereikten. Eenmaal de verharde weg af reden we nog 10 min. over onverharde weg. TTC Savé, our Wisdom and Pride, predicten de letters op de poort. Savé is een dorp met 5 scholen, 3 middelbare (inclusief de TTC), 2 basisscholen (Savé A en B) en de katholieke universiteit van Rwanda. Na even kennis gemaakt te hebben met Donald, de Canadese collega van maar liefst 73 jaar, die ik ga vervangen, nodigde mijn directeur me uit voor het eten. Ohhh, moest ik nu ja of nee zeggen? Soms was de voorlichting wat verwarrend. VSO had me tenslotte zelf bij hem in de auto laten stappen.. Ik besloot de gok te wagen. Hoewel hij water nam kreeg ik een biertje. Het eten smaakte me goed. Ik vertelde gek te zijn op Avocdo, hij ook. Dat zou een goed koppel kunnen maken. Het blijft een avontuur. Een uur later dook ik uitgeput m’n bedje in. Onee, 3 uur later want natuurlijk kon ik het toch niet laten om m’n koffer uit te pakken en m’n voorlopige huisje in te richten (zie foto’s). Als Donald over 4 weken vertrekt kan ik in zijn huis gaan wonen. De plek waar ik nu zit is prima qua grootte, maar erg donker en zonder keuken dus eet ik 3 keer per dag bij Donald en Steve (een Ugandees die voor UNICEF werkt als leerkracht Science en ook wat Methodologie doet). Wanneer ik in het huis ga moet hij eruit want het is een TTC woning en ongepast in de gemeenschap om samen te wonen als je niet met elkaar getrouwd bent.
Nog een korte serie “Wistje datjes”?
• Meisjes pas op hun 21e mogen trouwen in Rwanda?
• Deze wet er is om carrièrekansen voor vrouwen te vergroten?
• Ze dan ook vaak meteen trouwen omdat je als getrouwd stel en betere risico spreiding hebt?
Ik wil nog even zeggen dat jullie reacties heel veel voor me betekenen! Het steunt me enorm! Het liefst zou ik op elke mail uitgebreid reageren maar dat gaat helaas niet.
Zodra ik volgende week een postadres heb laat ik het weten!
Liefs uit Savé
I felt exited! Geheel opgedoft (in een veel te tuttige jurk, zie foto), zoals ons op het hart was gedrukt, verscheen ik ten tonele! Na de kennismaking, het doornemen van m’n cv, functie en wederzijdse verwachtingen was het tijd om afscheid te nemen van m’n nieuwe VSO collega’s en vrienden en de zo’n 2 a 3 uur durende reis naar Savé te ondernemen! M’n nieuwe directeur lijkt me een sterke leider, een man die weet wat hij wil, mooi! Over de afstand naar het werk hoefde ik me geen zorgen te maken, alles was op loopafstand en anders zou hij me op handen dragen!
Wat een geluk ook dat mijn directeur een auto had kunnen regelen. Janneke moest namelijk met 50 kilo plus de nieuwe IKEA/Xenos/N2000/Made in China in een busje en nog een minibusje de tocht van 5 uur afleggen.
Op zich fijn zo’n auto ware het niet dat iedereen daar graag gebruik van wilde maken! Dus in plaats van ons geplande vertrek om 2 uur, verlieten we de stad uiteindelijk tegen 4en. En jawel daar deed ik m’n eerste ervaring op met het laaang handen vasthouden door m’n directeur. Inderdaad erg ongemakkelijk, maar ik vond het ook moeilijk/onbeleefd m’n hand meteen terug te trekken en er iets van te zeggen.
Zoals Jasmijn als geen ander weet behoeft een scène niet meer dan een locatie, een gebeurtenis en 1 of 2 spelers. Ik geef je het tankstation waar we zo’n 2 uur wachtend vertoefden, Roos, haar nieuwe directeur en het feit dat we een lange reis voor de boeg hadden. Natuurlijk begon ik me na een uur af te vragen of het verstandig zou zijn om nog even naar de wc te gaan..Voorspelbaar! Zo gezegd zo gedaan. Het toilet, hoewel Frans (hangen dus) viel me alles mee (niet meer dan 2-3 druppels raakten m’n tenen) en er was zowaar water, zeep als papier. Nietsvermoedend sjokte ik nog een uur rond op het tankstation tot uiteindelijk Rachel en Julia, 2 van m’n nieuwe VSO collega’s aankwamen rijden met hun werkgever. Onze beide werkgevers overlegden wat, ik nam nogmaals afscheid en toen konden we gaan. Plots werd ik weer teruggeroepen door Rachel; Rose, pull your dress!! Quickly!! Bleek dat m’n jurk in m’n legging was blijven steken terwijl ik druk was m’n tenen te poetsen! Dat was dus bijna met de billen bloot! You’ll never get a second change to make a first impression!
Hoewel ik eenmaal onderweg genoot van het prachtige berglandschap was ik ook wat gespannen. Op zich fijn zo’n dag om elkaar te leren kennen maar nog eens 2 en half uur met m’n nieuwe directeur vond ik ook wel wat lang. Ook zou eindelijk m’n nieuwe woon en werkplek voor de komende 2 jaar te zien krijgen! Maar de grootste onrust kwam voort uit de angst voor het verkeer op de weg! Het inhalen van andere voertuigen en het afsnijden van de bochten op, in mijn optiek, onoverzichtelijke punten maakte dat ik uiteindelijk bedacht vervoer, zoals vele zaken tijdens dit avontuur, in handen van het lot te leggen! Dit had ik in Kigali trouwens ook al gedaan, kan ik nu wel toegeven, tijdens de vele motorritjes zonder mijn speciaal daarvoor aangeschafte helm!
Om de één of andere reden is er een ongeschreven regel dat je in Kigali je helm niet hoeft te dragen (ik begin me nu af te vragen hoe gevaarlijk de motorritjes in werkgebied op onverharde weg dan zullen zijn) de reden hiervoor zal ik waarschijnlijk in Savé ontdekken! De reden kan iig geval niet zijn dat de helmen die de motordrivers je aanbieden voldoen! Deze veel te ruime helmen, vaak zonder gesp en beschadigd vizier zijn hooguit bedoeld om de lokale kapsalons van werk te voorzien (aangezien ze je kapsel ruineren en de luizenpopulatie op peil houden).
Ik heb mijn eigen helm 1 keer opgezet, de dag dat ik was gevallen tijdens het hardlopen, en dat heb ik geweten! In de haast van het in m’n beste Kinyarwanda onderhandelen over een prijs, locatie en tegelijk op de motor springen, ontdekte ik onderweg ineens dat ik nog een grote sticker op m’n vizier had zitten waardoor ik bijna niets kon zien! M’n collega’s lachen er nog steeds om! Maar het goede nieuws is dat ik dankzij m’n gevoel voor richting en fotografische geheugen de stad nu zowaar al aardig in kaart heb (in m’n hoofd dus, aangezien er geen goede gedrukte verkrijgbaar zijn). Dat had ik een week gelden niet durven dromen!
Maar goed, voor ik afdwaal; (gelukkig deden we dat onderweg niet..) de reis naar Savé.
Gelukkig spreekt mijn werkgever een aardig woordje Engels, beter dan ik. Het Afrikaanse accent is nog niet gemakkelijk te volgen voor me (hoewel het Engels van de Britten tijdens mijn ICT soms ook echt te snel ging, bovendien gebruiken ze een hoop slang, doch ongevaarlijk). Ik vond genoeg stof om over te praten en zo nu en dan stelde hij een vraag. Hij vertelde me dat hij onlangs Europa (o.a. scholen) had bezocht. Lyon, Geneve en Rome. Ik vroeg hem wat hij van de steden, het eten de mensen etc. vond. Italië had het beste voedsel en mooie, goedkope kleding, maar Rome was een vieze stad en de siësta kon hij niet begrijpen. Hoe kan Italië haar economie draaiende houden als de mensen de halve dag slapen?!! Geweldig! Ik wilde bijna iets zeggen over de warmte maar bedacht me toen dat ik in Afrika was. Hij vroeg me of ik getrouwd was, broers en zussen had en of m’n ouders nog in leven waren. VSO heeft ons op het hart gedrukt daar andersom niet over te beginnen vanwege het grote verlies tijdens de genocide. Na een paar minuten stilte vroeg ik hem aarzelend of ik hem deze vraag andersom mocht stellen..
Gelukkig, zijn beide ouders, broers en zussen zijn nog in leven en ook hij is niet getrouwd. Ik hoor jullie al aan romances denken, maar helaas, ik val niet op hem!
Hij bleek 34 jaar te zijn. “30 en 34 makes a good couple” zei hij. Ik vroeg hem wat hij daarmee bedoelde. “Gewoon in het algemeen,”was zijn antwoord. Dat hoop ik dan maar. Hij is een broeder dus met een beetje geluk heeft hij inderdaad geen interesse.
Het was helaas al donker toen we Savé bereikten. Eenmaal de verharde weg af reden we nog 10 min. over onverharde weg. TTC Savé, our Wisdom and Pride, predicten de letters op de poort. Savé is een dorp met 5 scholen, 3 middelbare (inclusief de TTC), 2 basisscholen (Savé A en B) en de katholieke universiteit van Rwanda. Na even kennis gemaakt te hebben met Donald, de Canadese collega van maar liefst 73 jaar, die ik ga vervangen, nodigde mijn directeur me uit voor het eten. Ohhh, moest ik nu ja of nee zeggen? Soms was de voorlichting wat verwarrend. VSO had me tenslotte zelf bij hem in de auto laten stappen.. Ik besloot de gok te wagen. Hoewel hij water nam kreeg ik een biertje. Het eten smaakte me goed. Ik vertelde gek te zijn op Avocdo, hij ook. Dat zou een goed koppel kunnen maken. Het blijft een avontuur. Een uur later dook ik uitgeput m’n bedje in. Onee, 3 uur later want natuurlijk kon ik het toch niet laten om m’n koffer uit te pakken en m’n voorlopige huisje in te richten (zie foto’s). Als Donald over 4 weken vertrekt kan ik in zijn huis gaan wonen. De plek waar ik nu zit is prima qua grootte, maar erg donker en zonder keuken dus eet ik 3 keer per dag bij Donald en Steve (een Ugandees die voor UNICEF werkt als leerkracht Science en ook wat Methodologie doet). Wanneer ik in het huis ga moet hij eruit want het is een TTC woning en ongepast in de gemeenschap om samen te wonen als je niet met elkaar getrouwd bent.
Nog een korte serie “Wistje datjes”?
• Meisjes pas op hun 21e mogen trouwen in Rwanda?
• Deze wet er is om carrièrekansen voor vrouwen te vergroten?
• Ze dan ook vaak meteen trouwen omdat je als getrouwd stel en betere risico spreiding hebt?
Ik wil nog even zeggen dat jullie reacties heel veel voor me betekenen! Het steunt me enorm! Het liefst zou ik op elke mail uitgebreid reageren maar dat gaat helaas niet.
Zodra ik volgende week een postadres heb laat ik het weten!
Liefs uit Savé
-
07 Oktober 2012 - 09:13
Berna:
Hi Roos,
Ontzettend leuk om jouw belevenissen te lezen. Spannend ook wat je allemaal meemaakt. Met de foto's erbij wordt het beeld duidelijker! Heel veel plezier en geniet er ook van! Liefs -
07 Oktober 2012 - 09:43
Rob En José:
Dag lieve Roos,
Wat een avonturen allemaal hè? En dan ben je nog niet eens echt aan het werk. Zo vergaat het ons hier ook. Pas op die zogenaamde broeders...die hoeven beslist niet celibatair te zijn. Van die jurk in die legging is echt een klassieker. Van de 73 jarige Donald naar zo'n leuk Roosje... Take care,
RoJo. -
07 Oktober 2012 - 13:17
Danielle:
lieve.roos.wat een wereld reis zo zeg.maar ik ben blij dat het goed gaat met jou en ook daar in rwanda.
en mooi die foto,s.en die jurk staat je mooi.en tot gauw.
gr van danielle.xxx -
07 Oktober 2012 - 15:57
Pierre:
Hallo lieve Roos,
Ik kreeg nooit bericht van je tot MJ opperde om zelf "Roos waar ben je nu"in te tikken,en jawel; alle reisverslagen stonden netjes op en rijtje!
Ja, Afrika is wel een avontuur voo zo'n knappe blonde hollandse deerne, van 30 jaar!
het is danook heel vermakelijk om je verslagen te lezen. Martijn schrijft meer over bezienswaardigheden maar jij bent daar zelf de bezienswaardigheid dus dat geeft allerlei leuke, spannende, soms ongemakelijke situaties.
Fijn dat je nu op je plaats van bestremming bent aangekomen.Ik hoop dat jeje er gauw thuis gaatvoelen.Ik kijk met spanning uit naar je volgende verslag
Veeel succes en veel lieve groeten, Pierre. -
07 Oktober 2012 - 22:49
Marian En Siddha:
Hoi Roos, leuk verslag weer. Wat heb je gelukkig veel gevoel voor humor....dat heb je ook wel nodig denk ik, omdat er veel verrassenden en zoals je schrijft ook weleens verwarrende dingen gebeuren.
Lijkt me ook niet eenvoudig om op een goede manier met zo'n (echt vrijgezelle????) jonge man om te gaan, die meteen zijn interesse voor je toont. Hebben ze je hiervoor ook instructies gegeven?
Blijf lekker veel schrijven, we vinden het hartstikke mooi om te lezen!! Lees jij ook weleens iets van Martijn, die nu in Equador zit? Die schrijft ook volop en erg leuk.
Lieve groeten weer, Siddha en Marian -
08 Oktober 2012 - 09:48
Didi:
heeeey lieve roos!!!!
ik mis je!!! :-)
hoop dat alles goed met je gaat.
ik stuur je later nog een berichtje ok!
dikke kussssssss -
08 Oktober 2012 - 16:41
Addy_sprangers@hotmail.com:
Dag Roos, heel gezellig om je te lezen en vooral het verhaal over de broeder van 30jr, goed dat je op je hoede bent en het is nog erg vroeg om nu al uit de band te springen. Maar je hebt het tot dusverre al overleefd ende rest volgt vanzelf.heel fijn je te lezen Pierre en ik gaan de 20e naar Jasmijn's verjaardag in Utrecht en waar is Roel, schrijft hij je ook ? veel liefs Addy -
14 Oktober 2012 - 03:41
Marie-jose Vos:
Hallo lieve Roos, wat een belevenissen in Africa!!! En wat een andere wereld! Het is wel goed om eens helemaal uit je vertrouwde wereldje weg te zijn denk ik en op die manier een en ander te relativeren. En natuurlijk ook heel leuk om zo een heel andere cultuur mee te maken. Heel veel succes en heel veel plezier! Ik heb zelf een nogal erg druk leven zodat ik niet altijd meteen en veel tijd heb om te reageren. Liefs, Marie-Jose -
16 Oktober 2012 - 12:04
Donovan Schouten:
Hallo lieve lieve lieve Juf Roos
wat toevallig mijn veel reizende oom heeft ook zo website toen keken voor de grap als we jou ook konden vinden we waren wel heel nieuwsgierig hoe het met je ging
en gelukkig gaat het goed!
hier gaat het goed in groep 3
kan al een beetje lezen en schrijven
kom je alsjeblieft nog een keer terug na Nederland?
kom je dan ook even na onze groep toe? dat lijkt ons super leuk
misschien kan deacon dan ook in jou klas komen straks
veel plezier nog pas goed op jezelf dikke knuffel van Donovan
en ook de groetjes van mijn ouders ( mama heeft voor mij getypt wat ik graag wou zeggen ) -
16 Oktober 2012 - 12:33
Roos:
Lieve iedereen, bedankt voor de reacties! Het is elke keer weer een feestje om berichtjes van jullie te lezen!
En Donovan! Wat super leuk dat je me schrijft! Ik denk nog heeel vaak aan onze groep! Ik heb een heel fijn jaar met je/jullie gehad!
Ik denk iedere dag aan jou omdat je sleutelhanger aan mijn nieuwe huissleutel zit. Ik ben heel blij met dit Hollandse cadeau, een fijne herinnering! Wat knap dat je al kan lezen en schrijven!!!
Hier is school ook leuk! Ik geef les aan studenten en soms aan meesters en juffen, iedereen is heel aardig. Toch mis ik het lesgeven aan kinderen wel erg. Soms ga ik voor mijn werk op bezoek bij de basischool hier dichtbij om de meesters en juffen te helpen goed/leuk les te geven, dat vind ik heel leuk!
Veel groetjes aan alle kinderen en juf Esma! En ook aan je lieve ouders natuurlijk!
Ik beloof dat ik langs kom als ik weer in Nederland ben! -
17 Oktober 2012 - 11:28
Leo:
Hoi Roos.
Heb jij nu ook lekker herfstvakantie? Ik wel. lekker binnenzitten en luisteren naar het getik van regen. ken jedat geluid nog, tegen het raam.
Mooi dat je het naar je zin hebt.
Veel plezier en geniet ervan!
Toedeledoki,Leo. -
18 Oktober 2012 - 11:04
Mama Van Donovan:
Aaaah don stond met glunderende oogjes en ze oren wijd open te luisteren wat ik voorlas wat je had geschreven echt lief!
echt stoer wat je allemaal doet daar! is toch een hele ervaring
succes de komende tijd daar we nemen binnenkort nog eens een kijkje op je site zou Donovan leuk vinden
o en moest zeggen als de vakantie voorbij is gaat die iedereen de groetjes doen van jou haha
Have fun! Groetjes de ouders van Donovan
-
18 Oktober 2012 - 22:09
Conny:
Lieve Roos, wat leuk om te lezen en wat een avonturen en dilemma's. Je zit er volop in lees ik wel. Ben benieuwd wat de invulling is van je baan, wat je precies gaat doen, ik kijk er naar uit om daarover te lezen. Bedankt voor je mailtje en felicitaties. Je vader is ook langs geweest om de voortgang van de tuin te controleren, gelukkig was ik net met een vriendin een plan aan het maken. Je vader heeft me nog even dit adres gegeven, zodat ik kan volgen wat je meemaakt.
Veel succes met alles Roos, veel liefs van Conny -
24 Oktober 2012 - 21:12
Frouke:
He lieve Roos,
Als echte spuit elf heb ik ook eindelijk ontdekt hoe ik je kan volgen. Wat een geweldige verhalen om te lezen (je schrijft fantastisch!) en wat een avonturen heb je zo te horen al beleefd! Na een avondje reisverslagen lezen heb ik al een heel wat beter beeld van Rwanda dan voorheen; leuk en leerzaam! Ik kijk uit naar je volgende verslag en naar je ervaringen op het werk. Heel veel succes en plezier!
Dikke knuffel uit Arnhem.
Frouke. -
27 Oktober 2012 - 11:49
Hanneke:
Ha lieve Roos,
Leuk om jouw enthousiaste verhalen te lezen en wat zitten er weer heerlijke Roos acties tussen, haha! Moet je erg wennen aan de andere cultuur? Fijn dat je dadelijk een nog beter plekje voor jezelf krijgt.. Verder ben ik benieuwd naar je werkzaamheden, kijk uit naar jouw volgende verhaal!
Succes met alle nieuwe ervaringen, geniet ervan!
Veel liefs, Hanneke -
28 Oktober 2012 - 21:38
Cécile :
Hoi Roos,
Hoe is het nu met je? Ik ben heel benieuwd hoe jouw dagen er nu uit zien en wat je de laatste weken hebt meegemaakt. Hier is het herfstachtig en is het ook weer tijd om ons op te geven voor de competitie. Ik vind het heel vreemd om jouw naam niet te kunnen vermelden. Heel jammer, maar je bent met zo'n goed doel bezig! Ik kijk uit naar je volgende verslag.
Groetjes, Cecile -
21 November 2012 - 21:40
Danielle:
lieve.roos.van harte gefeliciteerd met jou verjaardag.ik mis jue nog steeds.
gr en knuffelles van danielle -
21 November 2012 - 21:45
Leo.:
Alle vlaggen uit en zingen maar! Hieperderpieper hoera voor Roos!
Veel plezier met en op je verjaardag.
Leo. -
26 November 2012 - 13:37
Gerrit Ten Broeke:
Dag Roos,
Mooie verhaal, ik proef duidelijk dat je het naar je zin hebt.
Afgelopen weekend de SKWID gehad, vertrek waarschijnlijk 14 december naar Bangladesh.
Jij heel veel suuces en vooral ook fun in Ruwanda,
Groeten, Gerrit
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
