Savé (in het zuiden dichtbij Butare)

Na de bitterballen en wijntjes op de ambassade dook ik snel maar later dan gepland m’n bedje in om me klaar te maken voor de ontmoeting met m’n nieuwe werkgever, Egide, directeur van TTC Savé!
I felt exited! Geheel opgedoft (in een veel te tuttige jurk, zie foto), zoals ons op het hart was gedrukt, verscheen ik ten tonele! Na de kennismaking, het doornemen van m’n cv, functie en wederzijdse verwachtingen was het tijd om afscheid te nemen van m’n nieuwe VSO collega’s en vrienden en de zo’n 2 a 3 uur durende reis naar Savé te ondernemen! M’n nieuwe directeur lijkt me een sterke leider, een man die weet wat hij wil, mooi! Over de afstand naar het werk hoefde ik me geen zorgen te maken, alles was op loopafstand en anders zou hij me op handen dragen!
Wat een geluk ook dat mijn directeur een auto had kunnen regelen. Janneke moest namelijk met 50 kilo plus de nieuwe IKEA/Xenos/N2000/Made in China in een busje en nog een minibusje de tocht van 5 uur afleggen.
Op zich fijn zo’n auto ware het niet dat iedereen daar graag gebruik van wilde maken! Dus in plaats van ons geplande vertrek om 2 uur, verlieten we de stad uiteindelijk tegen 4en. En jawel daar deed ik m’n eerste ervaring op met het laaang handen vasthouden door m’n directeur. Inderdaad erg ongemakkelijk, maar ik vond het ook moeilijk/onbeleefd m’n hand meteen terug te trekken en er iets van te zeggen.

Zoals Jasmijn als geen ander weet behoeft een scène niet meer dan een locatie, een gebeurtenis en 1 of 2 spelers. Ik geef je het tankstation waar we zo’n 2 uur wachtend vertoefden, Roos, haar nieuwe directeur en het feit dat we een lange reis voor de boeg hadden. Natuurlijk begon ik me na een uur af te vragen of het verstandig zou zijn om nog even naar de wc te gaan..Voorspelbaar! Zo gezegd zo gedaan. Het toilet, hoewel Frans (hangen dus) viel me alles mee (niet meer dan 2-3 druppels raakten m’n tenen) en er was zowaar water, zeep als papier. Nietsvermoedend sjokte ik nog een uur rond op het tankstation tot uiteindelijk Rachel en Julia, 2 van m’n nieuwe VSO collega’s aankwamen rijden met hun werkgever. Onze beide werkgevers overlegden wat, ik nam nogmaals afscheid en toen konden we gaan. Plots werd ik weer teruggeroepen door Rachel; Rose, pull your dress!! Quickly!! Bleek dat m’n jurk in m’n legging was blijven steken terwijl ik druk was m’n tenen te poetsen! Dat was dus bijna met de billen bloot! You’ll never get a second change to make a first impression!

Hoewel ik eenmaal onderweg genoot van het prachtige berglandschap was ik ook wat gespannen. Op zich fijn zo’n dag om elkaar te leren kennen maar nog eens 2 en half uur met m’n nieuwe directeur vond ik ook wel wat lang. Ook zou eindelijk m’n nieuwe woon en werkplek voor de komende 2 jaar te zien krijgen! Maar de grootste onrust kwam voort uit de angst voor het verkeer op de weg! Het inhalen van andere voertuigen en het afsnijden van de bochten op, in mijn optiek, onoverzichtelijke punten maakte dat ik uiteindelijk bedacht vervoer, zoals vele zaken tijdens dit avontuur, in handen van het lot te leggen! Dit had ik in Kigali trouwens ook al gedaan, kan ik nu wel toegeven, tijdens de vele motorritjes zonder mijn speciaal daarvoor aangeschafte helm!
Om de één of andere reden is er een ongeschreven regel dat je in Kigali je helm niet hoeft te dragen (ik begin me nu af te vragen hoe gevaarlijk de motorritjes in werkgebied op onverharde weg dan zullen zijn) de reden hiervoor zal ik waarschijnlijk in Savé ontdekken! De reden kan iig geval niet zijn dat de helmen die de motordrivers je aanbieden voldoen! Deze veel te ruime helmen, vaak zonder gesp en beschadigd vizier zijn hooguit bedoeld om de lokale kapsalons van werk te voorzien (aangezien ze je kapsel ruineren en de luizenpopulatie op peil houden).
Ik heb mijn eigen helm 1 keer opgezet, de dag dat ik was gevallen tijdens het hardlopen, en dat heb ik geweten! In de haast van het in m’n beste Kinyarwanda onderhandelen over een prijs, locatie en tegelijk op de motor springen, ontdekte ik onderweg ineens dat ik nog een grote sticker op m’n vizier had zitten waardoor ik bijna niets kon zien! M’n collega’s lachen er nog steeds om! Maar het goede nieuws is dat ik dankzij m’n gevoel voor richting en fotografische geheugen de stad nu zowaar al aardig in kaart heb (in m’n hoofd dus, aangezien er geen goede gedrukte verkrijgbaar zijn). Dat had ik een week gelden niet durven dromen!
Maar goed, voor ik afdwaal; (gelukkig deden we dat onderweg niet..) de reis naar Savé.
Gelukkig spreekt mijn werkgever een aardig woordje Engels, beter dan ik. Het Afrikaanse accent is nog niet gemakkelijk te volgen voor me (hoewel het Engels van de Britten tijdens mijn ICT soms ook echt te snel ging, bovendien gebruiken ze een hoop slang, doch ongevaarlijk). Ik vond genoeg stof om over te praten en zo nu en dan stelde hij een vraag. Hij vertelde me dat hij onlangs Europa (o.a. scholen) had bezocht. Lyon, Geneve en Rome. Ik vroeg hem wat hij van de steden, het eten de mensen etc. vond. Italië had het beste voedsel en mooie, goedkope kleding, maar Rome was een vieze stad en de siësta kon hij niet begrijpen. Hoe kan Italië haar economie draaiende houden als de mensen de halve dag slapen?!! Geweldig! Ik wilde bijna iets zeggen over de warmte maar bedacht me toen dat ik in Afrika was. Hij vroeg me of ik getrouwd was, broers en zussen had en of m’n ouders nog in leven waren. VSO heeft ons op het hart gedrukt daar andersom niet over te beginnen vanwege het grote verlies tijdens de genocide. Na een paar minuten stilte vroeg ik hem aarzelend of ik hem deze vraag andersom mocht stellen..
Gelukkig, zijn beide ouders, broers en zussen zijn nog in leven en ook hij is niet getrouwd. Ik hoor jullie al aan romances denken, maar helaas, ik val niet op hem!
Hij bleek 34 jaar te zijn. “30 en 34 makes a good couple” zei hij. Ik vroeg hem wat hij daarmee bedoelde. “Gewoon in het algemeen,”was zijn antwoord. Dat hoop ik dan maar. Hij is een broeder dus met een beetje geluk heeft hij inderdaad geen interesse.
Het was helaas al donker toen we Savé bereikten. Eenmaal de verharde weg af reden we nog 10 min. over onverharde weg. TTC Savé, our Wisdom and Pride, predicten de letters op de poort. Savé is een dorp met 5 scholen, 3 middelbare (inclusief de TTC), 2 basisscholen (Savé A en B) en de katholieke universiteit van Rwanda. Na even kennis gemaakt te hebben met Donald, de Canadese collega van maar liefst 73 jaar, die ik ga vervangen, nodigde mijn directeur me uit voor het eten. Ohhh, moest ik nu ja of nee zeggen? Soms was de voorlichting wat verwarrend. VSO had me tenslotte zelf bij hem in de auto laten stappen.. Ik besloot de gok te wagen. Hoewel hij water nam kreeg ik een biertje. Het eten smaakte me goed. Ik vertelde gek te zijn op Avocdo, hij ook. Dat zou een goed koppel kunnen maken. Het blijft een avontuur. Een uur later dook ik uitgeput m’n bedje in. Onee, 3 uur later want natuurlijk kon ik het toch niet laten om m’n koffer uit te pakken en m’n voorlopige huisje in te richten (zie foto’s). Als Donald over 4 weken vertrekt kan ik in zijn huis gaan wonen. De plek waar ik nu zit is prima qua grootte, maar erg donker en zonder keuken dus eet ik 3 keer per dag bij Donald en Steve (een Ugandees die voor UNICEF werkt als leerkracht Science en ook wat Methodologie doet). Wanneer ik in het huis ga moet hij eruit want het is een TTC woning en ongepast in de gemeenschap om samen te wonen als je niet met elkaar getrouwd bent.

Nog een korte serie “Wistje datjes”?
• Meisjes pas op hun 21e mogen trouwen in Rwanda?
• Deze wet er is om carrièrekansen voor vrouwen te vergroten?
• Ze dan ook vaak meteen trouwen omdat je als getrouwd stel en betere risico spreiding hebt?

Ik wil nog even zeggen dat jullie reacties heel veel voor me betekenen! Het steunt me enorm! Het liefst zou ik op elke mail uitgebreid reageren maar dat gaat helaas niet.
Zodra ik volgende week een postadres heb laat ik het weten!

Liefs uit Savé