Geheel voorbereid op leven in Rwanda??

Zo’n 12 sessies verder, overspoeld met informatie zijn we er klaar voor?!
We zullen het zien! Wat ik in ieder geval heb onthouden over cultuur is dat relaties op de eerste plaats komen dan pas zaken. Gezien de taal verschillen kun je soms een uur met iemand zitten zonder iets gezegd te hebben en toch een geslaagde bijeenkomst hebben. Geduld is een sleutelwoord. Voor de bank kun je maar beter de hele middag uittrekken, het kan soms wel 3 uur duren. Je moet duidelijk zeggen dat je je niet op je gemak voelt als ze (soms wel 5 min) je hand vasthouden terwijl ze met je praten, dat dit niet gebruikelijk is in jouw cultuur. Kinderen kun je als VSOer niet in je huis binnenlaten wegens kans op verdenking van ontucht. Mannen ook niet maar dat is omdat ze je opeens kunnen bespringen. Zelfs de deuren beter altijd oplaten op je werk, niet mee rijden met mannelijke collega’s en ’s avonds niet alleen op de motor gaan. Best heftig allemaal.
Er was ook een sessie over Disability. Tot kort geleden werden de gehandicapten hier verscholen in de huizen en namen ze geen deel aan het onderwijs. Het werd gezien als straf van God. Velen leven wanneer ze volwassenen zijn als bedelaar op straat omdat ze geen werk hebben. Gelukkig is er nu wel oog voor hen. Een speerpunt van het ministerie is onderwijs toegankelijk maken voor mensen met een handicap (ook autisme en ADHD vallen hieronder). Geen gemakkelijke opgave in een land met klassen van 45 leerlingen en beperkte financiële middelen. Een dove spreker legt uit dat het bijna onmogelijk communiceren is voor de doven in Rwanda omdat er nauwelijks gebarentolken zijn. De hier aanwezige gebarentolk is afkomstig uit Uganda. Belangrijk dus dat hier training in komt. Kort geleden heeft ze een gebarenschrift ontwikkelt, dit is een enorme stap vooruit in het toegankelijk maken van onderwijs voor doven! Vervolgens sprak een man wie zijn benen aan Lepera heeft verloren.. Hij vertelde hoe zijn vader hem anders dan vele andere ouders juist stimuleerde om naar school te gaan. De vader verkocht de koeien die hij kon missen en kocht een rolstoel voor zijn zoon. Kinderen onderweg lachten hem soms uit maar anderen duwden hem voort, dan hadden ze een goede smoes om te laat op school te komen. De rolstoel afkomstig uit Duitsland versleet natuurlijk. De gehandicapte jongen moest een handeltje beginnen om de onderdelen te kunnen vervangen. Hij slaagde erin en studeerde af! Hij is een groot voorbeeld voor anderen. Hij sprak opgewekt over de kracht van geloof in eigen kunnen, eigenwaarde en doorzetten. Hij sleepte zich voort met zijn handen op slippers naar de stoel waar vanuit hij sprak en vertelde dat deze conferentie zaal zoals vele gelegenheden nog ontoegankelijk is voor rolstoelgebruikers. Er is dus nog een hoop te verbeteren. Nu ik zijn verhaal opschrijf besef ik hoe ongelofelijk mooi hij kon vertellen vergeleken met deze samenvatting! Hij was super positief! Ik wilde hem graag vertellen hoe zeer ik geraakt was door zijn verhaal maar ik had zo’n brok in mijn keel dat ik geen woord kon uitbrengen! Later had ik gelukkig toch nog gelegenheid om naast hem neer te knielen en met hem te praten. Ik moedigde hem aan een boek te schrijven en hij zei met grote glimlach dit ook van plan te zijn.

Vanmiddag zijn we naar het Genocide memorial gegaan. Sommigen onder ons konden het niet aan. Wat je daar voelt, ziet en leest is hartverscheurend. Het is echt niet te bevatten!
Meer kan ik er ook niet over schrijven merk ik, te pijnlijk..
(zie foto’s met namenlijsten van slachtoffers, graven en foto’s van omgekomen kinderen of wezen)

Morgen doe ik weer een vrolijk verhaaltje!